Vandaag is de Internationale Dag ter voorkoming van Zelfdoding. Oftewel Wereld Suïcide Preventie Dag (World Suicide Prevention Day).
Heb je weleens nagedacht over zelfmoord of ken je iemand, die zich daarmee bezighoudt?
Vandaag delen we 3 ervaringen, van mensen met gedachten over zelfdoding. Wij hebben namelijk regelmatig te maken met mensen, die hiermee bezig zijn. De een in meerdere en de ander in mindere mate.
Laatst nog hadden we een kennismakingsgesprek met een meisje, die met haar moeder bij ons langs kwam.
Moeder had van tevoren wat onderzoeken en verslagen van haar dochter aangeleverd. En op basis daarvan kregen we sterk de indruk dat het meisje niet zou passen bij Thuys, maar we willen iemand toch graag eerst zien en spreken om dat goed te kunnen beoordelen.
Bij binnenkomst wilde het meisje ons geen hand geven. Ze ontweek vragen, maakte nauwelijks oogcontact en deed een beetje lacherig om haar ‘problematiek’ en de reden waarom haar moeder zoekt naar een beschermd wonen omgeving voor haar.
Toen we haar de vraag stelde of ze merkt dat ze onrustig kan zijn in haar hoofd en wat haar dan bezig houdt, reageerde ze, dat wij dat niet willen weten.
We vroegen toen, wat er zou gebeuren, als we zouden weten, wat er in haar hoofd gebeurd. Zouden we bang worden? Zouden we boos worden? Zouden we verdrietig worden? Haar moeder maakte vervolgens een handgebaar, waarmee ze aangaf dat het ging om zelfdood gedachten.
Vanuit onze ervaring weten we inmiddels, dat wanneer iemand aangeeft zelfdood gedachten te hebben, dit het eindstation is van een serie opeenvolgend en opeenstapelende gebeurtenissen. Vaak begint het bij een traumatische ervaring in iemands jeugd-, kinds-, babyjaren of misschien zelfs al in de buik.
Vervolgens zien we dat deze mensen een patroon ontwikkelen van zelfverwerping. Ze vinden zichzelf niet belangrijk, ze vinden zichzelf lelijk en geven zichzelf overal de schuld van. Ze voelen zich niet geliefd, niet waardevol, ze hebben het gevoel dat hun leven er niet toe doet. En in de loop van de tijd vergroten deze gedachten en gevoelens zich naar zelfmoord gedachten. Er niet meer willen zijn, want ze zijn toch niemand en ze doen er toch niet toe. Ze nemen onnodig ruimte in beslag. Voelen zich vaak teveel en tot last.
Dit was ook het geval met het meisje, dat kwam kennis maken. Toen we haar vertelde welke patronen we herkennen, bij mensen, die zich bezig houden met de gedachten van zelfdoding, gaf ze aan inderdaad gepest te zijn in het verleden. En zich daardoor nutteloos en onbelangrijk is gaan voelen.
Het enige wat we op dat moment konden doen, is begrip en medeleven tonen. En haar geruststellen met het feit, dat het dus heel verklaarbaar en begrijpelijk is, dat ze over deze gedachten nadenkt.
We helpen mensen niet een einde te maken aan hun leven. Daar zijn wij niet de juiste hulpverlening voor. Maar waar we mensen wel mee helpen is ontdekken wat hun eigenwaarde is. En ze helpen ervaren, dat ze waardevol en belangrijk zijn en dat ze er toe doen.
Daarom vroegen we aan dit meisje of ze er voor open zou staan om te ontdekken dat ze waardevol en belangrijk is en dat haar leven zin heeft. Hier stond ze wel voor open. En als ze hier niet voor open had gestaan, was het ook helemaal prima geweest en hadden we dat ook gerespecteerd. Alleen zouden wij niet de geschikte hulpverlening voor haar zijn.
Moeder gaf ook aan dat ze graag zou willen dat haar dochter meer contact maakt met andere mensen. Nu isoleert ze zichzelf. Na het horen van haar verhaal, werd het ons ook steeds duidelijker waarom ze geen contact maakt met andere mensen. Omdat ze de pijn, teleurstelling, vernedering en het verdriet uit het verleden, niet opnieuw wilt doormaken of het risico daarop wilt lopen. Het meisje kon dit zelf ook bevestigen.
Het mooiste van alles was misschien wel dat ze eigenlijk tijdens het gesprek al vooruitgang aan het boeken was. En toen ze wegging ze ons wel een hand wilde geven.
Een paar dagen later belde haar moeder om te laten weten, dat het meisje zich wilt aanmelden. Ze staat nu bij ons op de wachtlijst.
Ben of ken jij iemand, die worstelt met gedachten over zelfdoding? Dan komen we graag met jou in gesprek om te kijken of we jou in een kennismakingsgesprek kunnen helpen verdere stappen te maken. Of misschien zelfs een kortdurend of langdurend traject kunnen bieden, waar je vanuit een beschermde woonomgeving kunt groeien in je persoonlijke ontwikkeling en de ontwikkeling van je eigenwaarde.
Neem contact met ons op om een afspraak te maken voor een kennismakingsgesprek.
We werken nu al 5 jaar met een meisje, dat rond haar 8e levensjaar chronisch depressief raakte en vanaf haar 14 jaar bezig is met gedachten over zelfdood. Dit meisje is nu 22 jaar.
Voordat ze bij ons kwam wonen, heeft ze in diverse jeugdklinieken gezeten, maar daar leken ze haar problematiek niet goed te begrijpen en sloot hun aanpak niet goed aan op haar hulpvraag.
Wij zijn geen behandelcentrum, maar een beschermde woonomgeving, van waaruit mensen aanvullend behandeling kunnen krijgen.
Zelf zegt ze:
“Je mag jezelf zijn en komen zoals je bent. Er is goede begeleiding. Er is hier ruimte om jezelf te zijn, ook al ben ik dat nog aan het leren. En er wordt hier gekeken naar wat ik nodig heb. Ik heb op groepen gewoond, waar ik niet altijd mezelf heb kunnen zijn, hier kan ik gewoon met mn knuffel op de bank liggen, zonder dat iemand mij raar aan kijkt. Ze maken tijd voor je en kijken naar wat je nodig hebt.”
Wat we in de afgelopen jaren hebben gezien, is dat de kleinschaligheid en persoonlijke begeleiding ervoor zorgt, dat we een goed beeld kunnen krijgen van wat zich ‘onder water’ afspeelt, waardoor gedachten van zelfdoding aan de oppervlakte komen.
Naast de bekende patronen van trauma > zelfverwerping > gedachten van zelfdoding, ontdekte we ook dat er bij haar sprake is van een sociaal-emotionele groeiachterstand. En onlangs is bij haar autisme gediagnostiseerd. Als kind was er al ADHD bij haar gediagnostiseerd. En als je een beetje bekend bent met ADHD en autisme, dan kun je misschien wel voorstellen, wat dat met iemands ‘hoofd’ kan doen. Een heel druk gedachten leven hebben, plus een sterke behoefte aan duidelijkheid, structuur en weinig prikkels. Dat kan weleens een lastige combinatie worden.
Wat we ook zien is een meisje wat vanwege haar sociaal-emotionele achterstand heel veel nabijheid nodig heeft om zich veilig, geborgen en geliefd te voelen. Dat is misschien ook de reden, waarom de klinieken voor haar ‘niet werkten’ en ze het bij Thuys heel goed doet. Ook al zal ze dat van zichzelf misschien niet zeggen. 🙂
Bij Thuys is er altijd iemand, bij wie ze haar verhaal kwijt kan en waar ze een stukje emotionele steun en nabijheid kan vinden. Dat zijn misschien wel de grootste voordelen van de kleinschaligheid, die Thuys biedt.
De gedachten van zelfdoding zijn vooralsnog niet uit haar systeem. Zeker op de momenten, dat ze overprikkelt raakt, door onverwachtse en onduidelijke gebeurtenissen in haar leven, heeft ze het hier moeilijk mee.
Maar gelukkig krijgt ze bij Thuys de emotionele nabijheid en steun om haar weg hierin te leren vinden. Daarbij heeft ze een heel goed sociaal netwerk, waar ze regelmatig contact mee heeft.
Het is mooi om te zien, hoe ze ook steeds meer inzicht krijgt in haar patronen en ze met regelmaat van een afstandje kan kijken naar wat ze doet en wat er daardoor gebeurd, in plaats van dat het haar overkomt. Dit geeft haar ook de mogelijkheid om iets te doen met haar gedachten in plaats van er overweldigd door te raken.
Zo kan ze er bijvoorbeeld voor kiezen om te onderzoeken, wat de reden of oorzaak zou kunnen zijn van de sterke aanwezigheid van deze gedachten. En met hulp van de begeleiding kan ze dan een stappenplan maken, die haar helpt om de ‘lucht’ in haar hoofd te doen op klaren.
Laatst kwamen we er in een gesprek achter, na lang zoeken en doorvragen, dat ze een grote liefde in haar leven dreigde te verliezen. En dit was nieuws, wat ze nog niet zo lang geleden te horen had gekregen, maar wat ze heel ver had weggestopt. Met als gevolg, dat er een kettingreactie van zelfverwerping in gang werd gezet, waardoor ze op het punt kwam dat ze overweldigd raakte door gedachten van zelfdoding.
Wat bleek nou, doordat ze haar ‘grote liefde’ dreigde te verliezen, ontstond er een gevoel van onbelangrijk zijn en geen doel meer hebben om voor te leven. Als haar ‘grote liefde’ niet meer in haar leven zou zijn, wat heeft het dan nog voor zin om te leven?
Ben of ken jij iemand, die worstelt met gedachten over zelfdoding? Misschien heb je ook iets traumatisch meegemaakt in je leven? Of ben je een ‘grote liefde’ kwijtgeraakt en lijkt jouw leven nu zinloos?
Dan komen we graag met je in contact om te kijken of we jou in een kennismakingsgesprek kunnen helpen verdere stappen te maken. Of misschien zelfs een kortdurend of langdurend traject te bieden, waar je vanuit een beschermde woonomgeving, een stukje emotionele steun en nabijheid kunt krijgen om met ons te werken aan een zinvol bestaan en een hoopvolle toekomst.Neem contact met ons op om een afspraak te maken voor een kennismakingsgesprek.
Helaas hebben we ook mee moeten maken, dat we iemand niet hebben kunnen helpen met gedachten over zelfdoding.
Vorig jaar kwam er een meisje kennis maken, die op dat moment in een crisis opvang zat en op zoek was naar een beschermde woonomgeving. Om van daaruit verder te werken aan stabilisatie.
Onze bewoners groeien eigenlijk in 3 fasen:
1. Stabiliteit
2. Verantwoordelijkheid
3. Zelfstandigheid
Maar in veel gevallen blijven bewoners in de Stabiliteit Fase, omdat ze (nog) niet het vermogen hebben om Verantwoordelijkheid te dragen voor hun eigen leven. Deze personen hebben dan ook langdurig intensieve zorg en begeleiding nodig. Wat we ook zien is dat mensen in sommige levensgebieden wel doorgroeien en in andere levensgebieden blijven ‘hangen’. En dat is helemaal prima.
Maar soms komt het ook voor dat mensen bij ons niet kunnen stabiliseren. Wat we zien is dat dit te maken heeft met het open en vrijwillig karakter, waarop mensen bij ons wonen. Niet iedereen kan hiermee omgaan. Want ondanks dat wij een beschermde woonomgeving zijn, wonen mensen bij ons vrijwillig en zijn wij niet bevoegd om vrijheidsbeperkende maatregelen te treffen.
Dit was helaas ook het geval bij dit meisje. Tijdens de kennismaking zagen we heel veel mogelijkheden voor haar om bij ons te wonen en de toegevoegde waarde van 24 uurs zorg en nabijheid. Alleen na verloop van tijd ontdekte we dat ze het heel goed deed, wanneer ze voortdurende 1 op 1 nabijheid kreeg, dag en nacht. Dit bleek voor ons helaas niet haalbaar te zijn als hulpverlener.
En na een aantal incidenten, waarbij ze buitenshuis en binnenshuis een poging had gedaan tot zelfdoding, hebben we met haar de conclusie moeten trekken, dat het zowel voor haar, als voor de hulpverleners, als voor haar familie en vrienden, niet haalbaar meer is om bij Thuys te blijven wonen.
We hebben haar toen moeten laten gaan en zij is op een gesloten afdeling terecht gekomen bij een andere instelling. Toen we daar een keer op bezoek kwamen zagen we een begeleider in de deuropening zitten van een cliënt. We realiseerden ons toen wel, dat dat niet hetgeen is wat wij willen, maar ook niet kunnen leveren. En dat wij niet een plek willen zijn, waar we mensen hun doodwens in vervulling kunnen laten gaan, maar dat we een plek kunnen en willen zijn, waar mensen juist willen ontdekken en leren weer te gaan leven. Mensen, die bij Thuys wonen hebben een doel en de motivatie om aan zichzelf te willen werken. Voor mensen, die dat niet hebben, zijn wij niet de juiste hulpverlening. We zijn van mening dat er voor deze mensen betere voorzieningen zijn, waar ze beter geholpen kunnen worden.
Gelukkig hebben we nog goed contact met dit meisje. Ondertussen is ze al een aantal keer ‘verplaatst’ en hebben zich meerdere incidenten voorgedaan, waarbij zij een gevaar dreigde te zijn voor zichzelf of anderen in gevaar dreigde te brengen. Maar zo nu en dan stuurt ze een berichtje of belt ze op en dan is het toch altijd weer fijn om haar stem te horen.
Omdat we van het wonen bij Thuys, voor alle partijen een succesvolle ervaring willen maken, letten we er nu meer op, of een persoon wel of niet, in ieder geval, in de Stabiliteit Fase kan verblijven. In sommige gevallen betekent dat, dat iemand eerst op de huidige woonplek begeleiden naar stabiliteit om dit vervolgens voort te zetten op een woonlocatie van Thuys.
Ben of ken jij iemand, die worstelt met gedachten over zelfdoding? En ben of ken jij iemand, die toe is aan een stuk stabiliteit in het wonen en leven?
Dan komen we graag met je in contact om te kijken of we jou of deze persoon in een kennismakingsgesprek kunnen helpen verdere stappen te maken. Of misschien zelfs een kortdurend of langdurend traject te bieden, waar vanuit een beschermde woonomgeving, gewerkt kan worden aan stabiliteit.Neem contact met ons op om een afspraak te maken voor een kennismakingsgesprek
